Vandaag kijk ik terug op één van de mooiste dagen van mijn leven. Vandaag 25 jaar geleden werd ik Erwin zijn vrouw.
Het was zeker geen romantisch aanzoek op zijn knieën, gelukkig niet. Dat is iets waar wij allebei echt geen types voor waren. We woonden nog niet officieel samen. Ik was nog alleenstaande moeder en vond het moeilijk om de financiële verantwoording in zijn geheel bij Erwin te leggen. Mede omdat hij 21 (inmiddels was hij 24) was toen we een relatie kregen. Ik had nog geen vaste baan en had op dat moment een bijstandsuitkering, die natuurlijk zou stoppen dan. Het was zo ie zo een situatie waar verandering in moest komen.
We reden naar huis vanuit Den Helder, ik had hem opgehaald van een reis. We hadden elkaar gemist, en heel blij dat we weer bij elkaar waren. ‘Zullen we trouwen?’ vroeg hij. Ik vroeg hem ‘Erwin, weet je wat dat inhoud? ‘Ik bedoelde dat hij dan voor het grootste gedeelte financieel voor ons verantwoordelijk zou zijn. Ja dat wist hij, en dit was wat hij wilde, en ik natuurlijk ook heel graag. Ik had nooit verwacht eerlijk gezegd dat hij hier mee zou komen. Ik voelde me zo trots.
De voorbereiding nam niet veel tijd in beslag, al snel gingen we in ondertrouw. We besloten te trouwen op de dag dat hij voor het eerst was blijven slapen 13 januari. We wilden geen groot feest. En hadden dus ook geen stress. Wel gingen we samen ringen uitzoeken. Wat hebben we gelachen om het gezicht van de juwelier, toen we zeiden welke inscriptie we in de ringen wilden hebben. En ook was er geen witte maagdelijke jurk, maar gewoon een leuk vlot zwart jurkje. Die ik voor niet al te veel geld gekocht had en Erwin had nog een pak in de kast hangen wat hij wat hem betrof aan kon. Ik had me echt doodongeluk gevoeld in een trouwjurk.
Niemand wist dat we trouwde, behalve de getuigen dan, en dat vonden we juist heel leuk. Die nacht hadden we gewoon lekker samen geslapen en kleden we ons samen met de kinderen aan. Met mijn vriendin en Erwin zijn broer, Steffan en Danielle ( kinderen) gingen we naar het stadhuis en trouwde we. Zij waren getuigen en de kinderen mochten de ringen aan ons geven. Het was niet in de trouwzaal maar gewoon in een kamer op het gemeentehuis. Daarna gingen we taart eten bij mijn vriendin en heeft haar vriend wat foto’s gemaakt. Het was een ontspannen middag.
Met behulp van een goede huisvriend hadden we ’s avonds de naaste familie en een paar goede vrienden naar een kroeg/bistro gelokt en vertelde de kinderen iedereen trots dat we getrouwd waren. De meeste mensen vonden het heel leuk, juist dat we dit zo gedaan hadden en waren compleet verrast. We hebben heerlijk gegeten en een hele gezellige avond gehad. Precies zoals wij het ons hadden voor gesteld en hoe wij het wilde.
Wat voelde ik me trots dat ik zijn vrouw was en nog steeds ben, want zo voel ik het nog steeds. Nu 25 jaar later, kijk ik nog steeds met een warm gelukkig gevoel terug op deze dag. En zou ik als ik kon het meteen weer over doen….ook met alles wat ik nu weet. Ik koester de fijne jaren die we samen gehad hebben. En voel me nu nog steeds …zijn vrouw.
De ringen heb ik aan elkaar laten zetten en draag ik met trots. Altijd als ik er naar kijk denk ik aan die mooie en vooral leuke dag. Helaas zullen we er nooit 50 jaar van kunnen maken.
En dan...ben je weduwe. 