nov
Vanmorgen werd ik voor de laatste keer wakker in mijn huis, het is verkocht. De verhuizing is vandaag. Op de kop af bijna 20 jaar hebben we er met liefde gewoond. 3 december 1999, kwam ik samen met Erwin, Steffan en Daniëlle in Anna Paulowna wonen. Lief en leed hebben we er gedeeld, mag ik wel stellen. In het begin vond ik het echt vreselijk. Ik niet alleen, Steffan had er ook erg veel moeite mee. Ik had heimwee naar mijn familie en naar Hoofddorp. Maar naar verloop van tijd lukte het me toch mijn draai te vinden. En leerde ik steeds meer mensen kennen, en zeker ook te waarderen. Erwin en Daniëlle hadden het vanaf dag één al naar hun zin.
Het is een fijne gezellige vooral sociale straat. Ieder jaar is er een straat-barbecue en staat er met de bloemendagen ( mozaïeken) een tent bij iemand, en is het en week lang gezelligheid met koffie thee en een drankje. Om uiteindelijk met zijn alle tot een mooi eindresultaat te komen.
Niemand overloopt elkaar maar als er iets aan de hand is kan je bij iedereen aanbellen en krijg je hulp. Dat heb ik zeker zo ervaren in alle jaren dat Erwin ziek was en het hier regelmatig een hele toestand was in de straat. Altijd werden we bij gestaan. Was alles weer opgeruimd als ik thuis kwam uit het ziekenhuis en was mijn hond uitgelaten. Maar ook in de vorm van sociale controle en aandacht, zeker ook naar Erwin toe. Er is een periode geweest dat één van de buurmannen een paar keer per week samen met Erwin de honden uit ging laten. Dat deed me zo goed. En was ook voor mij weer een geruststelling als ik op mijn werk was. De dag van de uitvaart was bijzonder mooi en liefdevol georganiseerd. Alle vlaggen hingen halfstok. En alle buren met kinderen stonden voor hun huis om Erwin voor de allerlaatste keer langs ons huis en door onze straat te lijden. kippenvel momenten. Ook de kleine advertentie in de krant met “Dag Er” deed mijn tranen vloeien.
Na het overlijden van Erwin 15 mei 2017, pakte ik alles in huis aan. Alles werd geschilderd, een nieuwe keuken, hout van de veranda vernieuwd, nieuwe vloerbedekking. Kortom het huis is en was tiptop in orde. En toch bekroop me steeds het een onrustig gevoel. Het huis is groot, te groot voor mij alleen en leeg zonder Erwin. Ondanks dat hij al twee jaar niet meer hier woonde. En zeker nu ik weer helemaal mezelf ben, zag ik Erwin overal liggen in een aanval. Niet de hele tijd maar in flitsen, het overvalt me. Het voelt niet meer fijn en warm.
Vorig jaar kwamen Marco en Daniëlle ( dochter en schoonzoon) met een geweldig idee. ” Mam, wat zou je er van vinden als we een woning in Den Helder zoeken waar we met zijn alle kunnen wonen?’ Het idee sprak me meteen aan, geweldig vond ik het. Gezellig bij de stad waar van alles te doen is. Ik besefte me dat ik in al die jaren van zorg, nergens meer zin in had, maar dat ik er nu wel weer zin in heb.
Al vrij snel vonden we een werkelijk uniek project in Den Helder. Het is een woonhuis met een soort loods en vijf garage boxen op 714 m2. Nog in de straat bij één van mijn beste vrienden stel. Dicht bij het strand en het bos. Heerlijk met de hond. Ik reed daar iedere dag vanuit Anna Paulowna heen naar het bos. En nu is het maar 5 minuten rijden.
Negen maanden zijn we bezig geweest voor de omgeving-vergunning. Het heeft echt bloed, zweet en tranen gekost. Soms zagen we he echt niet meer zitten.
Maar op 25 september was daar het verlossende woord. We kregen de vergunning. Het wordt een grote verbouwing maar het is het allemaal waard.
Ik kan niet vertellen hoe gelukkig ik ben. Ik zie het als een nieuwe start een nieuwe uitdaging. Heerlijk mijn kinderen en mijn ( bonus) kleinkinderen kunnen lekker in en uit komen lopen. Ik kan een belangrijke rol in hun leven blijven spelen. En weet dat we elkaars privacy respecteren.
Mijn huis had ik zo ( Zelf, zonder makelaar) verkocht voor een mooie prijs. Natuurlijk krijg ik regelmatig de vraag…’Vind je het niet moeilijk alles wat Erwin heeft gemaakt achter te laten?’ Nee, dat vind ik niet. Ik neem ook heel veel mee. Ik weet dat Erwin echt heel trots op me is. En als hij nog zou leven, weet ik zeker dat we dit samen met Marco en Daniëlle. En mocht hij van bovenaf naar ons kijken vind hij het jammer dat hij niet kan helpen met de verbouwing. Heerlijk had hij dat gevonden.
Erwin gaat mee in mijn hart en in ieder vezel van mijn lichaam. Ik ken hem als geen ander en hij is blij dat ik verder ga met mijn leven. Laatst, zat ik alleen op de bank ( geloof het of niet) en in ene rook ik het roken van shag. Ik weet zeker dat hij er is…altijd. Ik kan oprecht zeggen na twee en half jaar… ik voel me weer gelukkig. In de afgelopen jaren heb ik gevoelens en gedachtes gehad waarin ik mezelf niet herkende. Die laat ik hier en zie dit als een nieuwe start.
Bedankt lieve buurtjes van Molenveld en bedankt lieve inwoners van Anna Paulowna voor jullie eeuwige belangstelling. Ondanks alles heeft dat een hoop goed gemaakt .
Hartelijke groeten Jopie van den Burg
En dan...ben je weduwe. 