Datums.

 

Het hele jaar door komen er datums voorbij, zo’n dag die anders was dan andere. En die de rest van mijn leven ook nooit meer een gewone dag zal worden. Ik weet niet of het komt omdat ik schorpioen ben. Mijn buurvrouw is dat namelijk ook en zij onthoud ook altijd alles met datums. Nee, ik denk dat het in dit geval bij mij toch anders ligt. Op deze dagen gebeurde er een heftige situatie of juist iets heel moois, waardoor je deze dag nooit meer vergeet. Ik weet ook nog precies welke dag het van de week was op het moment dat het gebeurde. Dan heb ik het op dit nu, alleen wat de situatie van Erwin betreft. En niet eens over het overlijden van mijn ouders ( ook in de afgelopen 10 jaar). Of de eer dat ik moeder en oma mocht worden. .

Het is niet zo dat elke datum nu nog steeds als traumatisch voelt, maar sommige zijn en blijven dat zeker wel, nu nog twee jaar later. Eigenlijk juist nu alles rustig is. Je leeft langzaam aan weer naar zo’n dag toe. Beleeft hem soms zelfs opnieuw of zeker momenten van die dag. Beelden flitsen door je hoofd. Beelden de je nooit meer kwijt raakt en waarvan ik kan zeggen de scherpe kantjes ook niet echt afgaan.

Enkele van dit soort datums…

16 december 1990 : Ons eerste gesprek, meteen al vlinders.

13 januari 1991: Relatie, eerste keer samen wakker worden, heerlijk.

13 januari 1994: Getrouwd, wat een leuke dag, nog elke dag blij mee.

3 december 1999: Samen een huis gekocht en in de kop van Noord Holland gaan wonen. Ons paleis.

28 november 2004: Eerste aanval, ’s morgens vroeg in de zaterdag ochtend.

6 december 2004: Uitslag scan. Hersentumor, gesprek met de arts, de wereld op zijn kop. Geen operatie mogelijk.

22 januari 2012: Het begin van het einde. zeer heftige aanval, na een scan bleek dat de tumor in korte tijd kwaadaardig was geworden. Besloten werd tot operatie. Wachten op een plekje. Erwin kon geen minuut meer alleen en was totaal verward.

22 maart 2012: Dramatische dag, kotsend en doodziek wakker worden. Afgevoerd met de ambulance, niet meer aanspreekbaar. ’s Avonds met gillende sirene naar Amsterdam. Door de tumor zaten de hersenkamers dicht en kon het oedeem niet meer weg. Een zeer kritieke toestand. Die nacht nog geopereerd ( nooddrains).

23 maart 2012: Weer geopereerd, drains liepen niet goed, het oedeem kon weer niet weg.

24 maart 2012: Weer geopereerd, door de verwardheid had Erwin de drains uit zijn hoofd getrokken. Overgebracht naar de medium–care onder camera toezicht en met de handen vast aan het bed. ( verschrikkelijk, maar het kon niet anders).

27 maart 2012: De acht uur durende operatie. Er wordt een stukje tumor verwijderd en er worden twee definitieve drains geplaatst.

11 mei 2012: Na 7 weken ziekenhuis naar huis, en beginnen met de chemo. 30 kuren 2.5 jaar lang. 5 dagen chemo 21 dagen rust.

21 augustus 2014: Tumor is weer gegroeid.

15 september 2014: Eerste bestraling van de 30 keer.

3 december 2014: Opnamen in het verpleegtehuis, na ziekenhuis in, ziekenhuis uit, na diverse zware epilepsie aanvallen, en constant overgeven ging het thuis niet meer.

Begin 2015: Begonnen met het schrijven van mijn boek.

11 mei 20.45 2017: Zeer zware epilepsie aanval, die bijna 3 uur duurt.

12 mei 2017: De aanval heeft zoveel schade aangericht dat er wordt over gegaan tot sedatie. Alles volgens afspraak.

15 mei 5.38 2017: Mijn liefste is overleden.

19 mei 19.00 2017: De uitvaart, werkelijk prachtig. Zeker 350 mensen en militair.

15 augustus 20.30 2017: De as wordt verstrooid van af het schip waar Stef op vaart en Stef doet het zelf ceremonieel en met zijn collega’s. Alles is klaar, niets kan hem meer gebeuren.

29 november 2017: De boeken zijn gedrukt en binnen. Heel veel mooie reacties gehad van bekende en onbekende, lotgenoten en mensen die gewoon mee leefde. Alles binnen 8 mnd. verkocht. Was een mooie ervaring, maar hier blijft het bij. Ik heb een mooie donatie kunnen doen voor hersentumoronderzoek. Het schrijven van het boek heeft me zeker geholpen in de verwerking. Maar nu sluit ik de hersentumor periode af. Ben uit bijna alle groepen gegaan met uitzondering van één die van de partners, want die heb ik zelf opgezet.

In dit rijtje datums heb ik nog niet genoemd de ontelbare epilepsie aanvallen, de diverse longontstekingen, de wondroos, het overgeven, het hebben van een delier en de ontelbare ziekenhuis opnames.

En toch nu, twee jaar later kan ik zeggen, dat ik toch weer kan genieten van het leven. Het lukt me om weer vooruit te kijken en toekomst plannen te maken. Ik ben van plan het huis te verkopen. Het huis is niet meer het huis van toen. Een soort nieuwe start. Er zitten nog wat haken en ogen aan maar als het allemaal lukt samen met mijn dochter, schoonzoon en kleinkinderen.

Ik ben heel blij met mijn kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. En niet te vergeten mijn dieren, want ook die geven me de drive te genieten van het leven. En toch al ben ik niet alleen, ik voel me soms eenzaam…zonder hem. Ik denk iedere dag wel, wat jammer dat Erwin dit niet mee kan maken. Of wat jammer, dat wij niet samen oud konden worden. Dat is iets waar niemand iets aan kan veranderen. Het is iets waar ik mee moet dealen.

En hoe dan ook heb ik tevens ook geleerd van al deze jaren. Het heeft me sterker gemaakt. Ik durf voor mezelf op te komen. Durf mijn mening te geven, ook al is dat niet de mening van een ander. Ik heb geleerd dat een hoop mensen een veel praten maar eigenlijk niets zeggen. Door dit alles weet ik dat ik eigenlijk alles aan kan. En sommige dingen helemaal niet belangrijk meer zijn.

Ik ben weer een fase verder. Deze fase noemen ze aanvaarding. Ik besef nu dat dood, nooit meer is, dat het geen zin heeft om allerlei dingen te doen in de hoop dat ik een teken krijg dat hij om heen is. Dat dood verschrikkelijk is. Hij is er alleen als ik over hem droom, en zelfs dat is soms minder. Ik heb ook ondervonden dat een mens best heel sterk is, en dat het leven gewoon door gaat, wat er ook gebeurd. Al is dat best moeilijk te begrijpen soms. En zal het leven nooit meer worden zoals het was.

Dit is mijn laatste bericht, dit blog en ook mijn andere blog, zal weinig tot niet meer gelezen worden en dat geeft niet. Erwin is altijd in mijn gedachten, iedere dag. Maar ik wil niet blijven hangen in rouw. Ik zal alle datums die ik hier heb genoemd verder voor mijzelf beleven, op mijn eigen manier.

 

Bedankt voor het lezen van de afgelopen 7 jaar. Voor jullie steun en interesse, voor al jullie lieve woorden.

Groeten  liefs Jopie.

https://hersentumorerwin.wordpress.com/