En weer rouw..

 

Samen hadden we hem een paar maanden na de hersenoperatie in 2012, van Erwin uit gezocht. Onze andere hond werd steeds meer op leeftijd. Gewoon weer even iets leuks, gedachten verzetten van de hele roerige tijd. Dorus.

Honden hebben altijd een hele belangrijke rol in ons gezin. In 1987 kocht ik samen met mijn ex man onze eerste hond. Een dobermann. Die na dat we uit elkaar gingen, bij mij bleef. Toen Erwin niet lang daarna in ons leven kwam nam hij al heel snel de taak als mannelijke baas op zich. We hielden ervan om er lekker op uit te gaan, weer of geen weer. Heerlijk, lekker naar buiten. Dat was eigenlijk altijd zo ie zo onze zondag. Maar ook vaak s avonds na het werk, heerlijk even naar het bos of naar het strand. De honden zijn gewoon lid van ons gezin.

Maar terug komend op Dorus. Het was om eerlijk te zeggen een vervelende pup. Ik dacht echt, jeetje moeten wij 10 jaar door één deur. Maar met wat kleine aanwijzingen van gedragsdeskundige, en met vooral positieve aandacht en een goede balans in zijn beweging groeide hij uit tot echt een schat van een hond. Volledig op ons gezin gericht. Ik voelde me altijd veilig bij hem.

Ook samen met Erwin ( ook toen hij  de hersenbeschadiging had) was hij altijd volledig vertrouwd. Erwin heeft wel eens een aanval gehad toen hij alleen met Dorus was. Toen ik thuis kwam stond Dorus al bij de deur te blaffen, iets wat hij nooit deed ‘Blaffen. Nu was er iets aan de hand en ik moest snel binnenkomen.

Maar ook ging Erwin elke avond met hem naar het park toen hij nog thuis woonde. Daar kwamen dan steeds dezelfde mensen ( met hun hond) en dat was ook voor Erwin iets waar hij niet van afweek en waar ze allebei echt van genoten. Het was voor beide een heel belangrijk contact van de dag.

Toen Erwin in 2014 naar het verpleegtehuis ging, werd Dorus op de dagen dat ik werkte opgehaald door de hondenuitlaatservice. Maar de andere dagen ging hij mee naar het verpleegtehuis, naar Erwin. Dan slofte hij met die grote poten door de gang en wist precies waar Erwin zijn kamer was. Hij voelde zich volledig thuis daar. Iedereen kende hem en ook de andere bewoners vonden het prachtig dat hij er was. Maar vanuit daar gingen we toen dat nog ging nog steeds even naar het bos. later toen dat niet meer ging bleven we in de tuin van het verpleegtehuis, en daar genoten ze allebei van.

Thuis waren we volledig op elkaar aangewezen. Alles heeft hij meegemaakt. Mijn verdriet maar ook mijn frustratie. Altijd als ik me rot voelde ging ik lekker met hem naar buiten, naar het bos of naar het strand. Als ik maar één woord tegen hem zei, ging meteen die grote staart heen en weer. Altijd keek hij naar me als hij naast me liep, of tikte even mijn hand aan met zijn snuit van ‘ik ben er nog hoor’. Als ik thuis kwam stond hij al met die vriendelijke kop boven de deur uit. Of tegen sommige mensen lachte hij. Laatst heb ik gelezen dat het ook echt zo is, als honden blij zijn sommige echt lachen.

Maar Dorus had veel medische klachten. Eigenlijk al vrij snel problemen met zijn elle bogen. En hoe ouder hij werd hoe erger het werd. Natuurlijk waren we een goede klant bij de dierenarts. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik het aflopen jaar 30 tot 40 keer bij de kliniek ben geweest. Het laatste jaar was echt dramatisch. Problemen met zijn gewrichten, zijn oren, zijn huid, een bult onder zijn staart wat niet helemaal duidelijk was wat het was ( kanker?), een lik granuloom. Ik ben zeker acht weken wekelijks 2 a 3 keer naar de dierenarts geweest voor zijn oren. Uiteindelijk is hij behandeld  met hoe kan het dexamethason en dat hielp. Maar er zit een residenten bacterie in zijn oren en die kan altijd weer opspelen. Twee a drie keer per week waste ik hem omdat hij altijd jeuk had. Voor zijn bewegingsorgaan had hij inmiddels pijnstillers.

Ik voelde verschrikkelijk veel stress als er iets met hem was. De zelfde stress die ik voelde als er iets met Erwin was. Iets waar ik geen grip ophad. Diverse keren de afgelopen maanden dacht ik, ik moet stoppen. Maar dan knapte hij net als Erwin toch weer op en ging het weer een tijdje goed. En zag ik dat hij net als Erwin toch weer genoot van het leven.

Twee weken geleden gingen we naar het bos. Ik was er net. Er waren wat honden aan het blaffen en hij zou de boel wel even regelen. Wat er precies gebeurde weet ik niet. Maar hij kwam naar me toe en liet zich vallen. Strompelend ging hij mee naar de auto. “S avonds naar de dierenarts. Vermoeden kruisband scheuring. Rust moest hij, alleen naar buiten om te piesen en te poepen. Drama voor de artrose, want dan is in beweging blijven juist goed. Er is nog een foto gemaakt een paar dagen later, daarop was een hoop grilligheid te zien. Kanker werd niet uitgesloten. Hij ging steeds beroerder lopen. Ik sliep er niet meer van.

Ik was op van de stress. Echt, ik voelde me het zelfde als bij Erwin en ik kon de beslissing weer niet nemen. Pas na uitvoerig gesprek met Iris, de gene die hem het hele jaar met alles behandeld had kon ik het, de beslissing nemen. Hem in laten slapen…

Het is gebeurd, dinsdag 18 december is hij thuis met zijn hoofd op mijn schoot en bedolven onder kussen van mijn dochter in geslapen. Ik heb hem zelf naar het crematorium gebracht en ben bij hem gebleven tot hij gecremeerd werd. En nu is hij weer thuis.

Ik kan het bijna niet uitleggen maar ik ben weer anderhalf jaar terug in de tijd…ik huil de hele dag. Het lijkt wel of al het verdriet in één er nu uitkomt. Ook dit is rouw. En zeg nooit. ‘Het is maar een hond’. Er is één troost, ik weet zeker dat Erwin hem boven heeft opgevangen. En het gekke is…ook nu gaat het leven weer gewoon door…zelfs nu.

Voor het eerst in 32 jaar heb ik even geen hond. Gelukkig is Steel ( de hond van mijn dochter) hier regelmatig. En daar ben ik het diertje heel dankbaar voor. Er komt weer een pup maar het is even goed zo…ik moet dit echt even verwerken, dit verlies.

Hier onder een artikel van Eén vandaag, dat heel goed uitlegt wat ik bedoel.

https://eenvandaag.avrotros.nl/item/rouwproces-bij-dood-huisdier-onderschat-dan-koop-je-toch-een-nieuwe-1/

Afscheid van de professionals.

De titel klinkt jullie misschien wat vreemd in de oren. Want je verwacht toch dat één van de voordelen van het beëindigen van zo’n ziekte proces ( door de dood) is, dat je niet meer naar al die ziekenhuizen/ verpleegtehuizen hoeft en dat je leven niet meer beheerst wordt door het onvermijdelijke contact wat er bijna wekelijks is.

Laat ik het proberen uit te leggen. Als je 13 jaar lang in een ziekenhuis op de zelfde afdeling komt, met heel lang het zelfde personeel. Voelt het hoe gek het klinkt bijna als thuis komen. En is het soms best moeilijk die mensen niet allemaal als vrienden te gaan zien.

Nou kwam ik al jaren met mijn ouders ook zeer frequent in het ziekenhuis ( maar dat was in Haarlem) dus vreemd was het me niet. Ook in dit ziekenhuis werd me wel eens gevraagd naar mijn personeelspas voor korting in het restaurant, zo vaak kwamen we daar. Ik was 16 toen mijn moeder ziek werd. Wat ik hiermee bedoel is, dat ik me kan voorstellen als je nog nooit in een ziekenhuis geweest bent,  zeker met een ernstige ziekte, dat een heel leer proces is en je niet meteen weet hoe de gang van zaken is. Dat je soms onwetend bent.

Door al deze jaren heen bouw je hoe dan ook een band op met deze mensen. Dan heb ik het over bv de neuroloog, de mensen van de spoedeisende hulp, de verpleging, de verpleegkundig specialist, de medische secretaresse, de maatschappelijk-werker, de voeding assistente, de mensen van de facilitaire dienst maar ook de dames van de koffie corner beneden in het ziekenhuis.

Alles voelt vertrouwd na zoveel jaar. We hebben ons ook nooit een nummer gevoeld. Altijd als ik belde, werd ik serieus genomen en hoefde ik niets uit leggen. En natuurlijk mag je in een relatie van 13 jaar ook wel eens ergens anders over denken. Maar dat was ook iets wat gewoon goed bespreekbaar was.

later toen Erwin in het verpleegtehuis kwam heb ik in het begin heel erg moeite gehad de zorg uit handen te durven geven. Misschien kwam dat ook door de band die ik had opgebouwd met de mensen van het ziekenhuis. Erwin heeft twee en half jaar in het verpleegtehuis gewoond. En laat ik zeggen dat het ’t eerste halfjaar een beetje stroef was.

Maar uiteindelijk is dat ook helemaal goed gekomen na elkaar beter te leren kennen en gesprekken te hebben als je ergens mee zat. Helemaal toen er een nieuwe arts kwam met wie we alles heel duidelijk konden bespreken.

Al deze mensen ( de één  meer dan de ander, want met bv de voeding-assistent bespreek je niet alles) heb je echt zeer intieme gesprekken, of bespreek je zeer intieme situaties. Dat schept hoe dan ook een band.

Na het overlijden van Erwin ben ik niet in een gat gevallen, dat niet. Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het contact met al deze waardevolle mensen best wel eens mis. Ik kijk er zo ie zo met een heel fijn en goed gevoel op terug. Ik mis soms de gezelligheid van de zorginstelling en van het restaurant. Het was niet alleen maar een bedompte situatie. Want vaak hebben we ook heel erg gelachen en hadden we lol.

En wat heeft het me gebracht? Bijna iedereen weet dat ik zelf ook al 25 jaar in een ziekenhuis werk. Ik vervoer met een mobiel apparaat patiënten die opgenomen zijn, door het ziekenhuis, bv naar de röntgen of andere onderzoeken. Het feit dat ik ook aan de andere kant heb gestaan levert me een groot inlevingsvermogen op. Ik vind het ook oprecht fijn het voor de patiënt zo aangenaam mogelijk te maken wanneer hij/zij opgenomen is in het ziekenhuis. Het zijn soms maar hele kleine dingen, want ik weet in principe  niet waarom een patiënt is opgenomen. Heel vaak vertellen ze dat zelf tijdens ons korte contact. Ook in ons ziekenhuis worden de zelfde mensen regelmatig opgenomen en als ik dan zeg “bent u er weer?’ merk ik dat de mensen het op prijs stellen, dat je ze herkent.

Een patiënt het gevoel geven dat hij/zij geen nummer is, is al fijn. En ik weet als geen ander hoe belangrijk het is in soms een hele heftige tijd. Het kan er aan bijdragen er net als ik toch met een goed gevoel op terug te kijken. Ook al zijn de omstandigheden heel verdrietig en ernstig.

Met een aantal van de boven genoemde mensen heb ik nog steeds af en toe contact en gaat het niet nog alleen maar over het ziekteproces. Nog regelmatig kom ik van al deze mensen iemand tegen en is er nog steeds interesse.

Wordt vervolgt

In bed vervoer ik mijn zusje die voor een kleine ingreep een dagje was opgenomen. Toestemming voor het plaatsen.