En weer rouw..

 

Samen hadden we hem een paar maanden na de hersenoperatie in 2012, van Erwin uit gezocht. Onze andere hond werd steeds meer op leeftijd. Gewoon weer even iets leuks, gedachten verzetten van de hele roerige tijd. Dorus.

Honden hebben altijd een hele belangrijke rol in ons gezin. In 1987 kocht ik samen met mijn ex man onze eerste hond. Een dobermann. Die na dat we uit elkaar gingen, bij mij bleef. Toen Erwin niet lang daarna in ons leven kwam nam hij al heel snel de taak als mannelijke baas op zich. We hielden ervan om er lekker op uit te gaan, weer of geen weer. Heerlijk, lekker naar buiten. Dat was eigenlijk altijd zo ie zo onze zondag. Maar ook vaak s avonds na het werk, heerlijk even naar het bos of naar het strand. De honden zijn gewoon lid van ons gezin.

Maar terug komend op Dorus. Het was om eerlijk te zeggen een vervelende pup. Ik dacht echt, jeetje moeten wij 10 jaar door één deur. Maar met wat kleine aanwijzingen van gedragsdeskundige, en met vooral positieve aandacht en een goede balans in zijn beweging groeide hij uit tot echt een schat van een hond. Volledig op ons gezin gericht. Ik voelde me altijd veilig bij hem.

Ook samen met Erwin ( ook toen hij  de hersenbeschadiging had) was hij altijd volledig vertrouwd. Erwin heeft wel eens een aanval gehad toen hij alleen met Dorus was. Toen ik thuis kwam stond Dorus al bij de deur te blaffen, iets wat hij nooit deed ‘Blaffen. Nu was er iets aan de hand en ik moest snel binnenkomen.

Maar ook ging Erwin elke avond met hem naar het park toen hij nog thuis woonde. Daar kwamen dan steeds dezelfde mensen ( met hun hond) en dat was ook voor Erwin iets waar hij niet van afweek en waar ze allebei echt van genoten. Het was voor beide een heel belangrijk contact van de dag.

Toen Erwin in 2014 naar het verpleegtehuis ging, werd Dorus op de dagen dat ik werkte opgehaald door de hondenuitlaatservice. Maar de andere dagen ging hij mee naar het verpleegtehuis, naar Erwin. Dan slofte hij met die grote poten door de gang en wist precies waar Erwin zijn kamer was. Hij voelde zich volledig thuis daar. Iedereen kende hem en ook de andere bewoners vonden het prachtig dat hij er was. Maar vanuit daar gingen we toen dat nog ging nog steeds even naar het bos. later toen dat niet meer ging bleven we in de tuin van het verpleegtehuis, en daar genoten ze allebei van.

Thuis waren we volledig op elkaar aangewezen. Alles heeft hij meegemaakt. Mijn verdriet maar ook mijn frustratie. Altijd als ik me rot voelde ging ik lekker met hem naar buiten, naar het bos of naar het strand. Als ik maar één woord tegen hem zei, ging meteen die grote staart heen en weer. Altijd keek hij naar me als hij naast me liep, of tikte even mijn hand aan met zijn snuit van ‘ik ben er nog hoor’. Als ik thuis kwam stond hij al met die vriendelijke kop boven de deur uit. Of tegen sommige mensen lachte hij. Laatst heb ik gelezen dat het ook echt zo is, als honden blij zijn sommige echt lachen.

Maar Dorus had veel medische klachten. Eigenlijk al vrij snel problemen met zijn elle bogen. En hoe ouder hij werd hoe erger het werd. Natuurlijk waren we een goede klant bij de dierenarts. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik het aflopen jaar 30 tot 40 keer bij de kliniek ben geweest. Het laatste jaar was echt dramatisch. Problemen met zijn gewrichten, zijn oren, zijn huid, een bult onder zijn staart wat niet helemaal duidelijk was wat het was ( kanker?), een lik granuloom. Ik ben zeker acht weken wekelijks 2 a 3 keer naar de dierenarts geweest voor zijn oren. Uiteindelijk is hij behandeld  met hoe kan het dexamethason en dat hielp. Maar er zit een residenten bacterie in zijn oren en die kan altijd weer opspelen. Twee a drie keer per week waste ik hem omdat hij altijd jeuk had. Voor zijn bewegingsorgaan had hij inmiddels pijnstillers.

Ik voelde verschrikkelijk veel stress als er iets met hem was. De zelfde stress die ik voelde als er iets met Erwin was. Iets waar ik geen grip ophad. Diverse keren de afgelopen maanden dacht ik, ik moet stoppen. Maar dan knapte hij net als Erwin toch weer op en ging het weer een tijdje goed. En zag ik dat hij net als Erwin toch weer genoot van het leven.

Twee weken geleden gingen we naar het bos. Ik was er net. Er waren wat honden aan het blaffen en hij zou de boel wel even regelen. Wat er precies gebeurde weet ik niet. Maar hij kwam naar me toe en liet zich vallen. Strompelend ging hij mee naar de auto. “S avonds naar de dierenarts. Vermoeden kruisband scheuring. Rust moest hij, alleen naar buiten om te piesen en te poepen. Drama voor de artrose, want dan is in beweging blijven juist goed. Er is nog een foto gemaakt een paar dagen later, daarop was een hoop grilligheid te zien. Kanker werd niet uitgesloten. Hij ging steeds beroerder lopen. Ik sliep er niet meer van.

Ik was op van de stress. Echt, ik voelde me het zelfde als bij Erwin en ik kon de beslissing weer niet nemen. Pas na uitvoerig gesprek met Iris, de gene die hem het hele jaar met alles behandeld had kon ik het, de beslissing nemen. Hem in laten slapen…

Het is gebeurd, dinsdag 18 december is hij thuis met zijn hoofd op mijn schoot en bedolven onder kussen van mijn dochter in geslapen. Ik heb hem zelf naar het crematorium gebracht en ben bij hem gebleven tot hij gecremeerd werd. En nu is hij weer thuis.

Ik kan het bijna niet uitleggen maar ik ben weer anderhalf jaar terug in de tijd…ik huil de hele dag. Het lijkt wel of al het verdriet in één er nu uitkomt. Ook dit is rouw. En zeg nooit. ‘Het is maar een hond’. Er is één troost, ik weet zeker dat Erwin hem boven heeft opgevangen. En het gekke is…ook nu gaat het leven weer gewoon door…zelfs nu.

Voor het eerst in 32 jaar heb ik even geen hond. Gelukkig is Steel ( de hond van mijn dochter) hier regelmatig. En daar ben ik het diertje heel dankbaar voor. Er komt weer een pup maar het is even goed zo…ik moet dit echt even verwerken, dit verlies.

Hier onder een artikel van Eén vandaag, dat heel goed uitlegt wat ik bedoel.

https://eenvandaag.avrotros.nl/item/rouwproces-bij-dood-huisdier-onderschat-dan-koop-je-toch-een-nieuwe-1/