Afscheid van de professionals.

De titel klinkt jullie misschien wat vreemd in de oren. Want je verwacht toch dat één van de voordelen van het beëindigen van zo’n ziekte proces ( door de dood) is, dat je niet meer naar al die ziekenhuizen/ verpleegtehuizen hoeft en dat je leven niet meer beheerst wordt door het onvermijdelijke contact wat er bijna wekelijks is.

Laat ik het proberen uit te leggen. Als je 13 jaar lang in een ziekenhuis op de zelfde afdeling komt, met heel lang het zelfde personeel. Voelt het hoe gek het klinkt bijna als thuis komen. En is het soms best moeilijk die mensen niet allemaal als vrienden te gaan zien.

Nou kwam ik al jaren met mijn ouders ook zeer frequent in het ziekenhuis ( maar dat was in Haarlem) dus vreemd was het me niet. Ook in dit ziekenhuis werd me wel eens gevraagd naar mijn personeelspas voor korting in het restaurant, zo vaak kwamen we daar. Ik was 16 toen mijn moeder ziek werd. Wat ik hiermee bedoel is, dat ik me kan voorstellen als je nog nooit in een ziekenhuis geweest bent,  zeker met een ernstige ziekte, dat een heel leer proces is en je niet meteen weet hoe de gang van zaken is. Dat je soms onwetend bent.

Door al deze jaren heen bouw je hoe dan ook een band op met deze mensen. Dan heb ik het over bv de neuroloog, de mensen van de spoedeisende hulp, de verpleging, de verpleegkundig specialist, de medische secretaresse, de maatschappelijk-werker, de voeding assistente, de mensen van de facilitaire dienst maar ook de dames van de koffie corner beneden in het ziekenhuis.

Alles voelt vertrouwd na zoveel jaar. We hebben ons ook nooit een nummer gevoeld. Altijd als ik belde, werd ik serieus genomen en hoefde ik niets uit leggen. En natuurlijk mag je in een relatie van 13 jaar ook wel eens ergens anders over denken. Maar dat was ook iets wat gewoon goed bespreekbaar was.

later toen Erwin in het verpleegtehuis kwam heb ik in het begin heel erg moeite gehad de zorg uit handen te durven geven. Misschien kwam dat ook door de band die ik had opgebouwd met de mensen van het ziekenhuis. Erwin heeft twee en half jaar in het verpleegtehuis gewoond. En laat ik zeggen dat het ’t eerste halfjaar een beetje stroef was.

Maar uiteindelijk is dat ook helemaal goed gekomen na elkaar beter te leren kennen en gesprekken te hebben als je ergens mee zat. Helemaal toen er een nieuwe arts kwam met wie we alles heel duidelijk konden bespreken.

Al deze mensen ( de één  meer dan de ander, want met bv de voeding-assistent bespreek je niet alles) heb je echt zeer intieme gesprekken, of bespreek je zeer intieme situaties. Dat schept hoe dan ook een band.

Na het overlijden van Erwin ben ik niet in een gat gevallen, dat niet. Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het contact met al deze waardevolle mensen best wel eens mis. Ik kijk er zo ie zo met een heel fijn en goed gevoel op terug. Ik mis soms de gezelligheid van de zorginstelling en van het restaurant. Het was niet alleen maar een bedompte situatie. Want vaak hebben we ook heel erg gelachen en hadden we lol.

En wat heeft het me gebracht? Bijna iedereen weet dat ik zelf ook al 25 jaar in een ziekenhuis werk. Ik vervoer met een mobiel apparaat patiënten die opgenomen zijn, door het ziekenhuis, bv naar de röntgen of andere onderzoeken. Het feit dat ik ook aan de andere kant heb gestaan levert me een groot inlevingsvermogen op. Ik vind het ook oprecht fijn het voor de patiënt zo aangenaam mogelijk te maken wanneer hij/zij opgenomen is in het ziekenhuis. Het zijn soms maar hele kleine dingen, want ik weet in principe  niet waarom een patiënt is opgenomen. Heel vaak vertellen ze dat zelf tijdens ons korte contact. Ook in ons ziekenhuis worden de zelfde mensen regelmatig opgenomen en als ik dan zeg “bent u er weer?’ merk ik dat de mensen het op prijs stellen, dat je ze herkent.

Een patiënt het gevoel geven dat hij/zij geen nummer is, is al fijn. En ik weet als geen ander hoe belangrijk het is in soms een hele heftige tijd. Het kan er aan bijdragen er net als ik toch met een goed gevoel op terug te kijken. Ook al zijn de omstandigheden heel verdrietig en ernstig.

Met een aantal van de boven genoemde mensen heb ik nog steeds af en toe contact en gaat het niet nog alleen maar over het ziekteproces. Nog regelmatig kom ik van al deze mensen iemand tegen en is er nog steeds interesse.

Wordt vervolgt

In bed vervoer ik mijn zusje die voor een kleine ingreep een dagje was opgenomen. Toestemming voor het plaatsen.